Απολάμβανε τον ήλιο του Νοέμβρη με καφέ και άφιλτρο τσιγάρο στο στενό μπαλκονάκι του τρίτου. Απέναντι, άχαρες οικοδομές και κλειστά παράθυρα. Δύσκολα θα το ‘λεγε κανείς αυτό γειτονιά. Έμοιαζε περισσότερο με υπομονή ή συγκατάβαση. Χρόνια άνεργος, κλεισμένος στο μικρό διαμέρισμα-προίκα της μάνας του. Μπορεί να θέλησε κάποτε να φύγει, μπορεί να είδε για λίγο τη ζωή του αλλιώς, αλλά πάντα κάτι αδιευκρίνιστο τον κρατούσε πίσω.
Ο ήλιος του Νοέμβρη, ο καφές και τ’ άφιλτρα τσιγάρα. Σιωπηλός μπροστά στο ίδιο τοπίο ξανά και ξανά. Η απόλαυση, σκέφτηκε, είναι είδος προς εξαφάνιση. Αγαθό για λίγους κι εκλεκτούς. Ποιος ξέρει;..
Καμιά φορά η απόλαυση συνορεύει με την μελαγχολία∙ κι αισθάνεσαι ένα φευγαλέο μούδιασμα να πλησιάζει το σώμα σου. Ένα μούδιασμα σαν απάντηση για όσα κάποτε αγάπησες κι αδυνατείς πια να τ’ αγγίξεις.
Νωρίς το απόγευμα τίποτα δεν ήταν πια ίδιο. Ο ουρανός μάζεψε σύννεφα και οι πρώτες ψιχάλες άγγιξαν τη γη. Το ‘χε ανάγκη το ψιλόβροχο. Ανανεώνει που και που το μέσα χάος. Γιατί τη μεγαλύτερη ευθύνη την έχει πάντα ο καιρός.
***
Καμιά φορά, οι απαντήσεις δεν έχουν την παραμικρή σημασία. Ούτε και η αναζήτηση της ευθύνης στα όσα έρχονται και φεύγουν κάθε τόσο απ’ τη ζωή. Τί σημασία μπορεί να ‘χει μια ακόμα διαπίστωση για την κρίση, τα μαύρα μας τα χάλια, τα ειδησεογραφικά σκουπίδια… Αν κάτι θέλει να ‘χει σημασία, φανερώνεται άφοβα κι αθόρυβα και προσφέρεται αμισθί σ’ εκείνους που μπορούν να τ’ απολαύσουν. Το ουσιώδες της ζωής δεν κρίνεται, δεν προσμετρείται, δεν αναλώνεται. Κυρίως όμως, δε φέρει καμιά ευθύνη για όσα καταλογίζουμε στο ανάρμοστο της επιούσιας κτηνωδίας.
***
Ο ένας απέναντι από τον άλλον. Είχαν πολλά να πουν, αλλά κανείς δεν έβρισκε τα λόγια. Γύρω τους ξημέρωνε, νύχτωνε, φυσούσε και χιόνιζε. Γύρω τους ο κόσμος ερχόταν κι έφευγε, μισούσε, αγαπούσε, αδιαφορούσε, κοιτούσε περίεργα και σκουντούσε δεικτικά τον διπλανό του. Γύρω τους πουλιά, φύλλα ξερά, σύννεφα, μόρια σκόνης, μυρωδιές και επιθυμίες. Και στο ενδιάμεσο κενό λέξεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ.
***
Της μάθαινε να κοιτά όσα αδυνατούσε μέχρι τότε να δει, ν’ αντέχει όσα αγνοούσε σαν θηλιά στο λαιμό της. Της μάθαινε να ηρεμεί όταν όλα γύρω αγρίευαν επικίνδυνα. Κι εκείνη, γεμάτη προτροπές και επιθυμίες επέλεξε τη φυγή. Έκλεισε τα μάτια, άντεξε τον χωρισμό, έπνιξε υποσχέσεις κι αποχώρησε.
***
Κέρδιζε σχεδόν τα πάντα μ’ ένα χαμόγελο. Έριχνε πίσω τους ώμους, ανασήκωνε λίγο το κεφάλι και τα μάτια της έπαιρναν το χρώμα μια γλυκιάς υπόσχεσης. Δεν είχε άλλα όπλα να προτάξει στις μάχες της, παρά μόνο το χαμόγελο. Και νικούσε κάθε φορά. Ακόμα κι όταν ένιωθε ηττημένη…
***
Δεν επαγγέλλομαι. Δεν μισθοδοτούμαι. Δεν ανήκω σε θρησκείες και κόμματα. Δεν επιθυμώ όσα οι άλλοι επιθυμούνε. Δεν επικαλούμαι μέλλοντες χρόνους. Δεν περιθάλπω ελπίδες. Δεν παραγνωρίζομαι με την πραγματικότητα. Επιδοτώ με εμπειρία τις στιγμές μου. Λυτρώνομαι από την επιρροή των πολλών. Αρνούμαι να συμπράξω, γιατί αρνούμαι το θράσος της δικαιολογίας. Αρνούμαι…
***
Η ασφάλεια είναι ον φορτικό και επιπόλαιο. Ταιριάζει σε ανέραστους, φτασμένους ή νεκρούς. Ταιριάζει σε ανθρώπους επικηρυγμένους. Σε όσους γνωρίζουν manuals και φέρνουν βόλτα μέσες-άκρες τη ζωή τους. Η ασφάλεια μάχεται να επιβληθεί κι αντί να θρέφει, καταστρέφει. Λειτουργεί με μπαταρίες και δεν είναι καν αδιάβροχη. Μπάζει από παντού όπως όλες οι κατάρες. Η ασφάλεια είναι ένα ακόμη σόφισμα των ειδικών για να υπάρξεις όπως-όπως σε μια ζωή ανύπαρκτη.
[Play list]
Yann Tiersen - Comptine d’un autre e’te’ l’ apre’s midi (Amelie)
Sergio Cammariere - Apri la porta
Dionne Warwick - Killing me softly with his song
Ceumar - Dindinha
Roy Gerson - If I Had You
Δημήτρης Ζερβουδάκης - Γράμμα σ’ ένα ποιητή
Γιάννης Χαρούλης - Χειμωνανθός
Aretha Franklin - Let it be
Nina Simone - Mr. Bojangles
Buena Vista Social Club - Chan Chan
Kayah & Goran Bregovic - Te nie ptak
Chavela Varga - Paloma Negra (Frida)
Χρήστος Θηβαίος - Ας χαθείς
Αλκίνοος Ιωαννίδης - Κάγκελα παντού
Archive - Nothing else
Νίκος Γρηγοριάδης - Sil ver circle
Sophie Solomon - Burnt by the sun
Σταμάτης Σπανουδάκης - Καληνύχτα
