Δεκέμβρης. Στα ορεινά, τα πρώτα χιόνια. Στα πεδινά, σώματα που αναζητούν τη ζεστασιά άλλων σωμάτων. Άνθρωποι σκιαγμένοι από καταστολές κι απαγορεύσεις. Χειμώνας των ακριβών καυσίμων, των χαμηλών θερμοκρασιών και των ακόμα χαμηλότερων προσδοκιών. Το νου μας μόνο, μη χαθούν όσα κάποτε καταφέραμε. Μη προδώσουμε όσα κάποτε κατακτήσαμε. Δεκέμβρης, ο μήνας των γιορτών, των συνθετικών δέντρων, των ξεχασμένων επαναστάσεων. Αντέξαμε; Αντέχουμε; Θα αντέξουμε;

***

Είμαστε, λέει, η γενιά που προλάβαμε κάποτε τα καλοριφέρ ζεστά. Μετά ήρθαν οι δύσκολες μέρες και η αντικατάσταση των παλιών καυστήρων. Δόθηκαν, λέει, επιδόματα θέρμανσης να ζεσταθεί το κορμάκι μας, αλλά είναι σα να μιλάμε για σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου. Είμαστε, λέει, η γενιά που προλάβαμε κάποτε τα καλοριφέρ ζεστά. Η καρδιάς μας μόνο μη κρυώσει και γίνουν όλα δυσκολότερα.

***

Πόσους αφορούν, νομίζεις, οι ανησυχίες σου; Κι αν υπάρχουν εκεί έξω δυο-τρεις καλοθελητές, κάτι λάθος θα βρουν στο τέλος και θα την κάνουν. Οι ανησυχίες μας θα μείνουν για πολύ καιρό ανεξιχνίαστες.

***

Τί κάνεις, με ρωτούν. Λάθη, τους απαντώ, για να ‘χω κάτι ν’ ασχολούμαι. Με πιάνω αδιάβαστο σε όσα κάνω και πορεύομαι χωρίς ευθύνες και άγχη. Τα λάθη μου δεν είναι λάθη των άλλων. Απέχουν από την κρίση των πολλών, την ηθική και την πεπατημένη. Περνώ τον χρόνο μου σε λάθος μέρη, με λάθος ανθρώπους, αναλαμβάνοντας λάθος υποχρεώσεις κι είν’ όλα μια χαρά. Κι αν έρθει η στιγμή να ρωτήσω εγώ τους άλλους τί κάνουν, υποθέτω, θα ‘χουν ήδη ετοιμάσει μια λάθος δικαιολογία την πιο λάθος στιγμή.